ترجمه اندیشی: آفت آموزش عربی در دانشگاههای ...

ترجمه اندیشی: آفت آموزش عربی در دانشگاههای...

زبان نه تنها ابزار اندیشه، بلکه خود اندیشه است، انسان با زبان میاندیشد، لذا پیوند بین زبان و اندیشه امری جدایی­ناپذیر است. از این­رو زبان آموز، در ابتدا باید به همان زبانی که قصد فراگیری آن را دارد، بیاندیشد تا بتواند مهارت­های آن را به خوبی کسب کند، و جملات و عبارات آن را به طور طبیعی ادا نماید. درغیر این صورت، ویژگی­های زبان مادری بر آموخته­های زبان دوم او سایه­ می­افکند، و وی را از زیبایی­ها و لطافت­های زبانی محروم می­کند. در روش­های آموزش  زبانی که به این آفت دچار شده­اند، زبان­آموز هراندازه در فراگیری زبان دوم ماهر شده باشد، همواره رنگ ترجمه، تصنع و خروج از هنجارهای زبان، در آموخته­های او دیده می­شود و این همان آفتی است که از آن به "تداخل در آموزش" یاد شده است و یکی از موانع آموزش درست زبان به شمار می رود.  

 آموزش زبان عربی در ایران، به سبب آفت "ترجمه­اندیشی" حاکم بر شیوه­­های فراگیری آن، به شدت از این نقص رنج می­برد. این آفت بزرگ در رشته­ی زبان عربی دانشگاه­ها، به روشنی خود را نشان می دهد. در این شیوه­ی آموزشی، معمولاً زبان­آموز به زبان فارسی  می اندیشد و حتی گاهی به فارسی می­نویسند، سپس  آن را به عربی ترجمه می­کند، در چنین روش آموزشی که در آن، زبان آموز، به طور مستقیم با زبان دوم ارتباط برقرار نمی کند و زبان مادری را واسطه­ی فراگیری آن  قرار می­دهد، مهارت­های زبایی به خوبی کسب نمی شود و به شکلی نارسا در ذهن وی نقش می بندند.