مرگ و زندگی در شعر بلند الحیدری و سیاوش کسرایی

      بلند الحيدري يکي از معروف­ترين شاعران نوگراي عراق و سياوش کسرايي يکي از مشهور­ترين شاعران نيمايي معاصر ايران است که هر دو در دوراني پر از آشوب و ستم مي­زيستند. از يک سو اوضاعِ استبداد ايران که تحت سلطۀ مزدوران زمان اداره مي­شد بر روحيۀ سياوش کسرايي و از سوي ديگر وقوع جنگ جهاني دوم و روي کار آمدن رژيم بعثي و در پي آن جنايت­هاي بي­شمار آن، بر روحيۀ بلند الحيدري تأثير عميقي بر جاي گذاشت. وقايع گوناگوني که زندگي شخصي و اجتماعي شاعران را تحت تأثير خود قرار داد موجب شد که نگاه آنان به مفهوم مرگ و زندگي نيز تغيير کند. الحيدري در بيشتر مواقع زندگي را تيره و تار مي­بيند، به­گونه­اي که شکوه و نارضایتی از زندگي و ميل به مرگ در شعر وي آشکار است. اين در حالي است که کسرايي، هنگام بيان نابساماني­هاي زندگي، اميد را بن­مايۀ آن دانسته و اگرچه گاهي فشار مشکلات و اوضاع نابسامان جامعه، او را به سوي شکوه و شکایت و در برخی مواقع تنفر از آن سوق مي­دهد اما در کل اميد او به زندگي در مقايسه با شاعر عراقي بيشتر نمايان است. هر دو شاعر به ناپایدار بودن زندگی اعتقاد داشته و مرگ را به عنوان سرنوشت محتوم براي همۀ انسان­ها مي­دانند و گاه آسايش ابدي خود را در آن يافته و به استقبال آن مي­روند و گاه تصويري ترسناک از آن ارائه مي­دهند.  پژوهش حاضر مي­کوشد تا نقاط مشترک و همچنين اختلاف انديشۀ اين دو شاعر معاصر در زمينۀ دو مفهوم پرکاربردِ مرگ و زندگي را با ذکر شواهد شعري آن­ها مورد بررسي قرار دهد.