رمزگان رنگ و چرش معنایی آن در شعر ایران و عراق

رمزگان رنگ و چرش معنایی آن در شعر ایران و عراق

تحول در کاربرد معمول رنگها و چرخش معنایی آنها بر گسترة شعر، از ظرفیتهاي زبانی در تولید متن
خلاّقانه است. در این زمینه برخی شاعران معاصر ایران و عراق به موجب تجارب شخص ی همگون و
قرابتهاي خاص فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، با دستاندازي در شیوة هنجارین برخورد با رنگ ها ،
باورهاي محتوم را پس میزنند و به مفاهیمی که فاقد جلو ة عینی هستند ، رنگ می بخشند تا
پیشفرضهاي متعارف را با چالش مواجه سازنند. در چنین فرایندي، دگردیسی در معانی قراردادي رنگها
و تلفیق آنها با مفاهیم ذهنی گاه در تقویت زیبایی حوزة تصویري مؤثر بوده، اما اتّخاذ این شیوه، آنگاه
که بدون پشتوانۀ معنایی، تنها با چینش تزیینی واژگان در همنشینی با رنگها تحقّق یافته، نهتنها نوآوري
تلقّی نمیگردد، بلکه به تضعیف کلام منجر شده است.
در این پژوهش با نگاهی تطبیقی به کارکردهاي مجازي رنگها در شعر معاصر ایران و عراق، به این
پرسش پاسخ دهیم که مهمترین دستمایههایی که به شکل مشابه با ایجاد شبکهها ي تصویري، رابط ۀ
معمول میان نشانه و مصداق را درهم ریخته، کدامند؟ یافتههاي پژوهش گویاي آن است که مفاهیم
انتزاعی در ترکیب با گونههاي رنگ، به هنجارگریزيهایی بدیع در حوزة معنایی زبان، منجر گردیده است.