معنا آفريني در شعر با استفاده از هنجار گريزي هاي زبـاني (عزالدين مناصره)

معناآفريني در شعر  با استفاده از هنجارگريزي هاي زبـاني (عزالدين مناصره)

هنجارگريزي، همواره يكي از مؤثرترين روش هاي برجسته سازي زبان شعر بوده است. اين پديده، در شعر
معاصر عربي اهميت فراواني يافته است تا آنجا كه گاهي، درك كليت شعري، بر محورِ آن دور مي زند.
عزالدين مناصره، شاعر معاصر فلسطيني، از جمله شاعراني است كه از انواعِ هنجارگريزي هاي نحوي،
واژگاني و نوشتاري بسيار گسترده استفاده كرده است. علاوه بر اين، وي گاهي با استفاده از عبارت ها و
تمثيل هاي كهن، مضموني از شعر پايداري پديد آورده است كه بهره گيري از چنين شگردي، سيمايي
متمايز به سبك شعري وي بخشيده و موجبات تازگي شكلِ بيان و در نتيجه افزايش دشواري فهم
وگستردگي زمان ادراك حسي خواننده را فراهم آورده است. هنجارگريزي هاي او، هر چند زبان شعري وي
را متمايز ساخته و غالباً مثبت است، اما در برخي موارد نيز از آن جهت كه غرابت زبان و شيوة بيان را به
دنبال دارد، به ساختارهاي زبان آسيب مي رساند و انتقادهايي بر آن وارد است. اين پژوهش، سعي دارد تا
با روش توصيفي- تحليلي و بر مبناي الگوي هنجارگريزي ليچ به بررسي هنجارگريزي هاي مشهود در
شعر عزالدين مناصره؛ از جمله: هنجارگريزي هاي زماني، نحوي، واژگاني، و نوشتاري بپردازد.