حفظ شکل و انتقال معنا در ترجمه ی نهج البلاغه

ترجمه های نهج البلاغه، آثار و برکات فکری و فرهنگی بسیاری در پی داشته است که در جایگاه خود آثاری کامالً دینی به شمار میروند. ترویج آرمانگرایی، اعتمادسازی در فرهنگ، بسط آموزه های دینی، استوارسازی سدهای تدافعی در برابر هجمههای مادی گرایان و اسلام ستیزان، جاری ساختن خون جوشندهی حماسه و حضور علی )ع( در رگهای جامعه و افزودن یک مائدهی آسمانی دیگر به منابع فکری دردمندان دین پژوه، از اهمّ امتیازات، برگردانهای نهج البلاغه است.

در این میان، ترجمهی »سیّد علینقی اصفهانی« ملقّب به فیض االسالم و »سیّد جعفر شهیدی« از این کتابِ گهربار، در عرصه ی آثار دینی و از لحاظ کمیّت و کیفیّت مکتوبات دینی، سیری نو برای طرح مفاهیم دینی و معارف از راه بارگردان آنها، به شمار میرود. مقاله ی حاضر، با رویکردی توصیفی- تحلیلی به بررسی مقابله ای این دو ترجمه بر مبنای ویژگی های متنی و اصول نظری ترجمه ی متون دینی پرداخته است و در نهایت به این مهم رسیده که سبک ترجمه ی هر یک از آنها با دیگری متفاوت است و از حیث انتقال معنا و حفظ شکل نقطه ی مقابل یکدیگر هستند و آنکه اولویّت دادن به حفظ شکل یا انتقال معنا به عنوان دو ویژگی برجسته، حاصل شیوه ی متفاوت دو ترجمه است. 

شهیدی به مبدأگرایی و رعایت اسلوب و ابعاد فصاحت و بلاغت نهج البلاغه توجّه شایان ذکری داشته است و فیض السلام به انتقال معانی واژگان و نیز برگردان لایه های گوناگون معنایی توجّهی خاصّی مبذول داشته و ترجمه ای خواننده محور ارائه نموده است.