نمادهای طبیعت در شعر توفیق زیاد و نصرالله مردانی

نمادهای طبیعت در شعر توفیق زیاد و نصرالله مردانی.

توجه به طبیعت و زیبایی­های نهفته در آن از دیرباز در کانون اندیشه و توجه شاعران قرار گرفته است. برخی از این شاعران که به طبیعت نگاه سمبولیک دارند، معتقدند در وراي هر چیزي در طبیعت رازي نهفته است. به خاطر شرایط سیاسی و فرهنگی مشابه در شعر فارسی و عربی، وصف طبیعت یکی از مضامین مشترك آن­دو به شمار می­رود. نمادهای طبیعی همچون؛ برف، باران، گل و ... در شعر معاصر فارسی و عربی، کارکرد نمادشناختی پررنگی دارند. نصرالله مردانی شاعر معاصر فارسی، با استفاده از این نمادها، سروده‌های سمبولیستی قابل‌توجهی خلق کرده و در قالب این سروده‌ها، افکار انقلابی و مذهبی خود را به خوبی به تصویر کشیده است. از طرف دیگر توفیق زیّاد شاعر معاصر عرب نیز در اشعار خود، از این نمادها براي بیان دغدغه­هاي اجتماعی عصر خود بهره برده و تصویري از جهان دلخواه خویش ارائه کرده است. اگرچه در زمینه بررسی تطبیقی طبیعت‌گرایی در شعر شاعران معاصر فارسی و عربی آثاري به رشته تحرير درآمده است اما این موضوع در شعر مردانی و توفیق زیّاد بررسی نشده است. مقاله حاضر، ضمن تحلیل چگونگی استفاده از این نمادهاي طبیعی براي بیان مقاصد گوناگون و تبیین تفاوت‌های موجود و دلایل آن، می­تواند کارکرد نمادشناختی طبیعت را در شعر معاصر فارسی و عربی به ویژه شعر این دو شاعر تبیین کند.