کارکردهای گفتمان کودکانه و نوستالژی کودکی در شعر اعتراضی البیاتی

کارکردهای گفتمان کودکانه و نوستالژی کودکی در شعر اعتراضی البیاتی

بازگشت به دنیای معصومانه کودکان، همواره تکیه گاهی برای بیان رؤیاهای شاعرانه و بروز خلاقیتهای هنری بودهاست. عبدالوهاببیاتی شاعر معاصر عراقی، با استفاده از این ظرفیت نهفتهی زبان، دغدغههای جامعهی پرآشوب عصر خویش را به خوبی تجسم نمودهاست. او در پناه معصومیت بیپناه فرزندان میهنش، خیال
نازک کودکانه را به شعری بیاننمود که در آن، با زبانی عاطفی، نابسامانیهای اجتماعی دنیای معاصر را بازتاب دادهاست. این پژوهش به شیوه ی توصیفی –تحلیلی کوششی است برای پاسخ به این پرسش که: اندوه بازگشت به کودکی و احساسات نوستالژیک، با چه هدفی و چگونه در شعر این شاعر نمود و حضور یافته است؟ در رهآورد نهایی این نتیجه حاصل شدهاست که در شعر بیاتی از دنیای کودکانه برای خلق مضامین اعتراضی- اجتماعی بهره گرفته شده است و شاعر این خلسه ی اندوه بار را، با هدف برانگیختن احساس مخاطبین، در شعر خویش و بر خلاف عادت شاعران دیگر با صبغه ای سیاسی و مبارزاتی؛ به خدمت گرفته-
است.