چالش بين نوگرائي وسنت گرائي در عرصه شعر عربي

چالش بين نوگرائي وسنت گرائي در عرصه شعر عربي.

نو انديشي و نوآوري در همه زمينه ها يكي از سنت هاي متداول، مستمر و حتمي تاريخ تكامل بشر و رمز ترقي و توسعه انديشه او است و طبيعي است كه هر فكر و انديشه تازه و نوئي در ابتدا با مخالفت ها و مقاومت هايي از سوي كساني كه به سنت هاي پيشين دلبستگي دارند، مواجه مي گردد، ولي همواره چنين بوده كه انديشه هاي نو، رفته رفته و به شكلي آرام، جاي خود را باز نموده، فكر و ايده هاي سنتي را تحت الشعاع خود قرار مي دهد. اما از سوي ديگر اين مرحله جايگزيني و زايمان پيوسته باچالشي سخت بين سنت گرايان و نو گرايان سپري گشته و در نهايت تحقق مي يابد. هنر و به ويژه شعر و ادب يكي از عرصه هاي پر چالش در تاريخ انديشه و تفكر بشر بوده كه در آن بين سنت گرايان و نو گرايان جدالي دائمي و خستگي ناپذير جريان داشته است. از آن ميان شعر عربي با توجه به جايگاه رفيع اين هنر در ميان اين قوم، از دير زمان همواره يكي از صحنه هاي پر چالش در ميان اين قوم بوده است، به طوري كه در هر مرحله اي نزاعي پر دامنه بين اصحاب قديم و طرفداران نوگرائي در گرفته كه در پي آن نگرش ها و بينش هاي تازه اي متولد گشته است. در اين نوشتار به شكلي گذرا  و به اختصار روند اين كشمكش پر ماجرا و گسترده بررسي مي گردد.