اعتبارسنجی کاربست نظریه روایت شناسی ژنت در مقالات مجلات گروه های زبان و ادبیات

کاربست نظریه­ های علمی حوزه زبان‌شناسی و روایت­شناسی، در ساليان گذشته، جانی تازه به متون ادبی ­بخشيده و در اين ميان، نظریه زمان «ژرار ژنت» کاربردی گسترده­تر داشته است. این پژوهش مي­کوشد با رويکردي انتقادي و روش تحليل محتوا، «نتیجه‌گیری‌های» 18 مقاله­­ی منتشرشده در 6 مجله­ي تخصصي زبان و ادبیات عربی کشور را از منظر کاربست این نظریه، بررسي نمايد، زيرا به باور نگارنده «نتیجه­گیری­های» مقالات، حاصل اندیشه نویسندگان و بیان کوتاهی از محتوای کل مقاله است، به‌طوری‌که داوری درباره آن‌ها به‌منزله داوری درباره اصل مقاله شمرده خواهد شد. پرسش اصلي پژوهش آن است که اين مقالات، شگردهای کاربرد زمان در نظریه­ی روایت­شناسی ژنت را چگونه و به چه میزان به مضمون رمان مرتبط ساخته­اند؟ نتایج به‌دست‌آمده، نشان می­دهد که بیشتر آن‌ها، نظریه زمان ژنت را به شکل ظاهری به کار گرفته­اند، به‌گونه‌ای که برخی از آن‌ها صرفاً به گزارش­هایی از حضور صوری این نظریه و مؤلفه‌های آن: (ترتیب، تداوم، پرش زمانی، کانون­شدگی، استرجاع و استباق) بسنده کرده­اند، اما مسئله اصلی یعنی میزان معناداری کاربست این تکنیک­های روایت­شناسی در خلق و برجسته­سازی درون‌مایه رمان که اهمیت بسیار دارد و جوهره اصلی این نظریه است، در بیشتر این مقالات مغفول مانده است.