بازخوانی شعر بهزاد کرمانشاهـی با تأملی در عنصر«خودتوبیخی» در شعر او

استاد بهزاد کرمانشاهی، این «درویش دل­ریش»،* یکی از شاعران برجسته و او یکی از میراث­داران شعر کهن فارسی است که تقریباً ناشناخته مانده است. معانی ژرف، استحکام در زبان و سهولت در شیوه بیان، از ویژگی­های بارز شعر اوست. شعر وی به معنای حقیقی کلمه «سهل و ممتنع» است. آرمان­گرایی، وطن­دوستی­، ظلم­ستیزی از مهم­ترین مضمون­های شعری اوست. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، برخی از درون­مایه­های شعر وی را بازخوانی نموده و کوشیده به این پرسش پاسخ گوید که فضای حاکم بر شعر او، چه ویژگی­هایی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش گویای آن است که دغدغه­های انسانی، عشق به میهن و بی­زاری از ریا و سالوس در جای­جای اشعار وی هویدا است. آرمان­گرایی شاعر از یک سوی و ناکامی­های مبارزات ملی طی سالیان از سوی دیگر، همواره ذهن و روان حساس شاعر را مکدر نموده و در نتیجه آن، در آن بخش از شعر وی که به بازگویی حدیث نفس پرداخته، غالباً یأسی سنگین، همراه با نوعی «خودتوبیخی» بر شعر او سایه افکنده است. 

*. تعبیر از استاد جلال الدین کزازی در اولین سالگرد وفات بهزاد در کرمانشاه است.