تحلیل شگردهای زبانی در دو رمان اهل غرق و العصفوریه

تحلیل شگردهای زبانی در دو رمان اهل غرق و العصفوریه

در رئالیس مجادویی، همواره خیال با واقعیت روزمره توأم م یگردد که در نتیجه آن ، اثری ادبی با آمیز های غیر » العصفوریه « از منیرو روان یپور و » اهل غرق « قابل انفکاک از واقعیت و تخیل پدید م یآید. دو رمان
)تیمارستان( اثر نویسنده سعود یتبار غازی القصیبی، به شیو هی رئالیسم جادویی و با دغدغ ههای ژرف
انسانی نگارش یافت هاند. درو نمای ه هر دو رمان، وصف تنگن اهای سیاس ی -اجتماعی با دره متنیدگی واقعیت با خیال است. این پژوهش با روش توصیف ی -تحلیلی و بر مبنای مکتب ادبیات تطبیقی امریکائی، مسئله زبان و ویژگ یهای آن در دو رمان مذکور را بررسی نموده، م یکوشد به این پرسش پاسخ گوید که شگردهای زبانی به کار رفته در این دو اثرتألیفی در قالب رئالیس مجادوئی، کدامند و چه تفاو تها و مشابه تهایی با هم دارند. نتایج به دست آمده از این پژوهش گویای آن است که هر دو نویسنده، و کدام به شیو های متفاوت، از دایره تنگ زبان عادی خارج و به دنیای گسترد هی خیال پناه برد هاند و در این راه از شگردهای گوناگون زبانی استفاده نمود هاند. زبان روایت در اهل غرق رنگ و بوی زبان محلی جنوبی دارد، اما در العص فوریه زبانی آرکائیک و باستا نگرا متناسب با فضای اسطور های رمان، مورد بهر هبرداری نویسنده قرار گرفته است