تأملی در الگوهای قابل تقلید از قرآن کریم به منزلۀ حقیقتی زبانی در خلق اثر ادبی

هنر و همه گونههای آن، از لطیفترین جلوههای روح انسانی است که در بستر تاریخ بشر پدید آمده و میتوان
آن را خمیرمایه اصلی علوم انسانی به شمار آورد. قرآن کریم این معجزه بیبدیل الهی که همواره مخاطبان خود
را مات و مبهوت کرده و مخالفان را به مبارزهطلبی وهمانندآوری فراخوانده است، خود یک پدیده زبانی و از
نوع هنر کلامی- بیانی است که در ظرفی به نام واژگان و ترکیبهای زبان جای گرفته است. در این سرچشمه
یافته و در قالب زبان بشری » تنزل « زلال الهی، مضامین و حقایقی متعالی در سطحی قابل فهم برای همگان
درآمده است. این پژوهش با تأمل در برخی آیات قرآن کریم، به منزله حقیقتی زبانی، در جستجوی دستیابی به الگوهایی قابل تقلید برای خلق هنر متعالی است. نتائج به دست آمده از این پژوهش، گویای آن است که تبیین برخی از مبانی نظری وروشهای بیانی قرآن کریم، میتواند الهامبخش هنرمندان و ادیبان در خلق آثار هنری و ادبی ارزشمندی باشد. زیرا در قرآن کریم، در کنار بیان حقایق عالم هستی و اصول مربوط به هدایت انسانها و احکام دینی، مبانی نظری وروشهایی در شیوه بیان و ارائه آن به مخاطبان به ودیعه نهاده شده است که با الهام از آنها، یک اثر هنری میتواند به قلمرو یک مقوله قدسی نزدیک و به پدیدهای ماندگار تبدیل گردد و چنین هنری است که ضمن ماندایی، همواره دل و جان مخاطبان را تسخیر خود مینماید و افق دید آنها عمق و
گسترش میبخشد.